TREES OF PEACE (Alanna Brown)

நான் கல்லூரி பயின்றது சென்னையில். இங்கு ஒரு அரசு விடுதியில் தங்கிப் படித்தேன். என் விடுதி மூன்றடுக்கு கொண்டது. கீழடுக்கும் இரண்டாம் அடுக்கும் கல்லூரி இளங்கலை மற்றும் இளம் அறிவியல் மாணவிகளுக்கு ஒதுக்கப்பட்டது. முதலடுக்கு முதுகலை மற்றும் ஆய்வியல் மாணவிகளுக்கு ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. ஓர் அடுக்கில் முறையே பத்து அறைகள் இருக்கும். ஓர் அறைக்கு முப்பது மாணவிகள் வீதம் இருந்தோம். உணவிற்கு, உறக்கத்திற்கு‌,  நீருக்கு என்று நாங்கள் பட்ட பாடு இன்னும் கண்களில் மறையவில்லை. 

விடுதியைப் பார்த்த முதல் நாளே 'படிப்பே வேண்டாம் என்ன வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போய்டுங்க' என்று அழ ஆரம்பித்துவிட்டேன். எல்லாமும் புதிது எனக்கு. அந்தக் கூட்டம் உட்பட. உறக்கத்தில் கையை நீட்டக் கூட உரிமை இருக்காது. உணவுக்கான வரிசையில் பத்து பதினைந்து பேரை தாண்டினால் சாப்பாட்டிற்குக் குழம்பு கிடைக்காது. காலை ஆறுமணிக்கு மேலானால் குளியல் அறை கிடைக்காது. காய்ந்த துணிமணிகளை எடுக்க தாமதமானால் நல்ல சுடிதாரோ மிடியோ திரும்ப கிடைக்காது. இப்படி ஒருமுறை என் கைபேசி தொலைந்தது. பிறகொருமுறை என் கடைசி இருநூறு ரூபாய். எதுவுமே போதாத ஒரு வாழ்க்கை அது. ஆனாலும் சில ஆறுதல்கள் இருக்கத்தான் செய்தன. என் தோழிகள்! இப்படியான அந்தச் சின்ன வலி பொதிந்த வாழ்க்கையை மீண்டும் நினைவுறுத்திப் படரவிட்டது நேற்று பார்த்த இத்திரைப்படம். 

நான்கு பெண்கள். அவர்களில் ஒருவர் கர்ப்பிணி. ஒருவர் வெளிநாட்டுப் பெண். இளம் பெண் ஒருத்தி. ஒரு கன்னியாஸ்திரி. 

வெளியே இனக்கலவரம் நடக்கிறது. இரண்டு இனங்கள் ஒன்றையொன்று தாக்கிக்கொள்கின்றன. கண்ணில் படும் மனிதர்கள் எதிராளியாக இருக்கும்பட்சம் துப்பாக்கியால் சுடப்பட்டோ கத்தியால் தலை துண்டிக்கப்பட்டோ வீழ்த்தப்படுகின்றனர். 
பெண்கள் கற்பழிக்கப்பட்டு கொல்லப்படுகின்றனர். 

தன்னால் முடிந்த வரை முடிந்த நபர்களையாவது காப்பாற்ற எண்ணி தன் கர்ப்பிணி மனைவியோடு இன்னும் மூன்று பெண்களை காப்பாற்றித் தன் வீட்டின் உணவுப்பொருட்கள் சேமிக்கும் சிறுபெட்டி போன்ற பாதாள அறையில் ஒளித்துவைக்கிறார் நாயகர். 

யார் இவர்கள் தெரியாது. எத்தனை நாள் இந்த உள்ளிருப்பு தெரியாது. இதன் முடிவு தான் என்ன தெரியாது. ஆனால் இருக்கும் சூழலுக்கு இந்த நாளை இப்படித்தான் கழித்தாக வேண்டும். ஒன்று இரண்டல்ல எண்பத்தோரு நாட்கள் அந்தப் பெட்டிக்குள் வாழ்ந்த நான்கு பெண்களின் நிலையை தத்ரூபமாகக் காட்டி ததும்ப வைக்கின்றன காட்சிகள். 

இது நாம் வாழும் இந்த மண்ணில் எங்கோ ஒரு மூலையில் நடந்தேறிய  உண்மைச் சம்பவம் என்று திரையில் காட்டப்படும் போது உள் உடைந்து அழுவதைத் தவிர வேறொன்றும் செய்யமுடியவில்லை. இப்போது இதை எழுதிக்கொண்டிருக்கும் இந்நேரத்திலும் மனதில் வலி நிறைந்த பதட்டத்தை உணர்கிறேன். ஒரே ஒரு கேள்வி வந்து உள்ளத்தைக் குடைந்தவாறே இருக்கிறது, 

"மனிதர்களுக்கு என்ன தான் வேண்டும்?"

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

I Am Not a Witch , கொட்டுக்காளி:

Image
ஓர் எட்டு வயது சிறுமி சூனியக்காரி என்று ஊர்க்காரர்களால் அடையாளப்படுத்தப்படுகிறாள். மேலும் சிறுமி சூனியக்காரர்களுக்காக அமைக்கப்பட்டிருக்கும் முகாமில் இணைக்கப்படுகிறாள். முகாமில் மிக இளம் வயது சூனியக்காரியான சிறுமிக்கு அங்கிருக்கும் மூத்த பெண்மணி ஒருவர் சூலா என்று பெயரிடுகிறார்.  சூலாவின் முதுகில் ஒரு நீண்ட ரிப்பன் கட்டப்படுகிறது. ரிப்பன் அளவிற்கேற்றதொலைவு அவள் நடந்து செல்லலாம். ஓடலாம். அவளுக்கானப் பணிகளை செய்யலாம். அந்த முகாமில் சூனியக்காரிகள் என அடைக்கப்பட்டிருக்கும் மற்ற பெண்களுக்கும் இதே நிலைதான். தங்களது உடலில் ஒருபாகமாய் ரிப்பனின் இணைப்பைச் சுமந்தே திரிகின்றனர்.  இயக்குநர் Rungano Nyoni இப்படி ஒரு படைப்பை நம் முன் வைக்கிறார். சற்று ஆழ்ந்து சிந்தித்தால் இது ஒரு பெண்ணிய மற்றும் சமூக நோக்கில் எடுக்கப்பட்ட படம் என்று விளங்கும்.  இயக்குநர் வினோத்ராஜின் "கொட்டுக்காளி" எனும் நவபடைப்பின் வீச்சும் அத்தகையது தான்.  குடும்பத்தாரின் விருப்பத்திற்கு மாறாக ஒரு காதலை அல்லது காதல் குறித்த ஏதோ ஒரு எண்ணம் தோன்றிய ஒரு பெண். அப்பெண்ணின் எண்ணத்தை மாற்ற அல்லது...
Read more

All We Imagine as Light: (Payal Kapadia)

Image
நகரத்திற்குத் தெரியும்  ஒரு துயரத்தை எப்படி கடக்க வேண்டும் என்று. ஒரு தனிமையை எப்படி தகர்க்க வேண்டும் என்று. நகரத்திற்குத் தான் தெரியும் ஒவ்வொரு விளக்கொளிக்குள்ளும் ஓராயிரம் கதைகள் உண்டு என்று.  எப்போது எனக்கு இந்த நகரம் பிடித்திருக்கும் என்று சிந்திக்கிறேன். முதல்நாள் பணி முடிந்து இரவுநேரத்தில் பேருந்துப் பயணத்தில் நான் கடந்த விளக்கொளிகளில்தான் இந்த நகரம் எனக்கு முதல் முதலாக பிடித்துப்போனதாக மாறி இருக்க வேண்டும். ஓயாத ஓசைகளுக்கு இடையே அந்த விளக்கொளிகள் இடைவிடாது மௌனித்திருந்தன. அந்த மௌனம் எதையோ உரக்கப் பேசியது. மிக உரக்க. அதை நான் ஆழ்ந்து கேட்க ஆரம்பித்தேன். இன்றுவரை கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறேன். இப்படித்தான் இந்த நகரத்தை பழகினேன்.  கிராமங்களில் இருந்து நகரத்திற்கு இடம்பெயரும் மனிதர்களின் கனவுகள் தாம் இங்கிருக்கும் விளக்குளில் ஒளிகளாக மின்னுகின்றனவோ என்று சிலவேளைகளில் தோன்றுவதுண்டு. எத்தனை ஆயிரம் மக்கள் கூட்டமோ அத்தனை ஆயிரம் கனவுகளின் குவியல். ஆனால் தன்னை நோக்கி வரும் மக்களின் விருப்பங்களை ஓரளவிற்காவது நிறைவு செய்வதில் தவறுவதே இல்லை இந்த நகரங்கள். நான் எனது கட...
Read more

அனாகத நாதம்:

Image
அனாகத நாதம்: செந்தில் ஜெகன்நாதன்  சொற்றுணை பதிப்பகம் வெளியீடு. இந்த நூல் செந்தில் ஜெகன்நாதனின் இரண்டாவது நூல். முதல் நூல் மழைக்கண்.  செந்தில் ஜெகன்நாதனின் படைப்புகள் எளிய மனிதர்களின் வாழ்வினை அதன் இயல்பிலேயே பேசிச் செல்பவை. அனாகத நாதமும் எட்டு சாமானிய மனிதர்களின் வாழ்வினை அந்தப் பாதையிலேயே சொல்லிச் செல்கிறது.  எட்டுக் கதைகளும் எட்டுவிதம்.  செந்தில் ஜெகன்நாதனின் கதைகளில் தந்தை என்ற கதாப்பாத்திரம் நீங்காமல் இடம் பிடித்துவிடுகிறது. தந்தை இல்லாத மனிதன் இங்கு யாரு? இதற்கேற்ப இவர் கதைகளில் விரும்பும் மனிதராகவும் வெறுக்கும் மனிதராகவும் அடிக்கும் மனிதராகவும் அரவணைக்கும் மனிதராகவும் முதலில் தந்தையாகத்தான் தான் இருக்கிறார்.  சாயை கதையில் வரக்கூடிய ஒரு பாத்திரம். படப்பிடிப்பு தளத்தில் காக்கைகளை ஓட்ட நியமிக்கப்பட்ட  ஒரு பணியாள் குறித்த கதை. இந்தப் பணியே இதுவரை நான் கேள்விப்படாத ஒன்றாகத் தோன்றியது. இக்கதையிலும் ஒரு தந்தை இருக்கிறார்.  தம்பொருள் கதையின் முடிவில் ஒரு இனம்புரியாத கனமும் கந்தவேலுவின் அமைதியும் அவரது டிவிஎஸ் எக்ஸெல் சத்தமும் நம்மையும் பீடித்...
Read more